TATA BIEGA Z MAJĄ!

Przyszła pora na pierwszy, mocno opóźniony, start w sezonie. Ale za to jaki start - wspólny!
Po raz pierwszy Maja wystartowała razem ze mną w specjalnym, przystosowanym do biegania, wózku!
Dostała swój numer startowy, zasiadła wygodnie, ruszyła w trasę i... zasnęła. :)

Wyjątkowo sprzyjały nam okoliczności. Nie zapowiadało, się żebym szybko zakupił wózek do biegania, gdyż takowe sporo kosztują (nowe ponad 1000 zł), a myśmy ostatnio kupili nosidełko i szykujemy się do wyjazdu wakacyjnego. Planowałem , że może pod koniec wakacji coś używanego uda się sprawić, ale na razie nie zaprzątałem sobie tym głowy. 

Tymczasem okazja sama zapukała do naszych drzwi.

Okazało się, że nasi zaprzyjaźnieni sąsiedzi - rodzice maleńkiego, półrocznego Rocha, dostali od swoich znajomych wózek do biegania w spadku po chłopcu, który już z niego wyrósł. Ponieważ raczej nie będą używać wózka do biegania, a jedynie do dalszych spacerów - zaproponowali, żebym wypróbował go z Mają i jeśli zda egzamin - używał kiedy zachcę. Prawda, że świetnych mamy sąsiadów?

Nie mogli odezwać się w lepszym momencie. Wielkimi krokami zbliżała się bowiem jedna z najfajniejszych corocznych imprez biegowych w jakich brałem udział - III Dycha Justynów-Janówka. Te dwie niewielkie miejscowości położone nieopodal Łodzi co roku na wiosnę organizują lokalny bieg po okolicznych lasach. Jest to kameralna impreza z piknikiem, zawodami dla dzieci, atrakcjami dla mieszkańców, z bardzo malowniczą, terenową trasą i wieloma nagrodami losowanymi pośród wszystkich uczestników. Wydarzenie jest w skali lokalnej ogromne, biegacze witani są bardzo ciepło, zaangażowane są wszystkie lokalne organizacje - od Ochotniczej Straży Pożarnej aż po Koło Gospodyń Wiejskich. :)  To wszystko składa się na bardzo ciepłą, kameralną atmosferę.

A ponieważ moja rodzona siostra jest mieszkańcem Janówki, szwagier zawsze angażuje się w organizację biegu, a siostrzenica jest jednym z oficjalnych fotografów imprezy - toteż byłem obecny na każdej z dotychczasowych edycji. Tej także nie mogłem odpuścić.

Tym razem jednak - skoro mogłem użyczyć wózka biegowego - postanowiłem wystartować razem z Mają.

Wystarczył jeden telefon do szwagra i Majce przyznano specjalny honorowy numer startowy. W sobotni poranek wsiedliśmy całą rodzinką w samochód i wyruszyliśmy z Warszawy w stronę Łodzi.

Trochę martwiłem się, jak Maja zniesie godzinny bieg - czy nie zrobi się marudna, albo głodna. Czy nie znudzi jej się monotonia biegu. Na wszelki wypadek zapakowałem do wózka jej ulubioną butelkę z sokiem, pieluchę na przebranie i grzechotkę do zabawy. Ubraliśmy ją ciepło - w lesie było dość wietrznie, a Maja miała - w przeciwieństwie do mnie - tkwić nieruchomo przez całą trasę. Trochę też obawiałem się jak wózek zachowa się na leśnych ścieżkach terenowej trasy oraz jak mnie się będzie biegło wprawiając w ruch nie tylko siebie, ale tez trójkołowy pojazd...

 
Było lepiej niż myślałem. Po starcie Maja z zainteresowaniem przyglądała się leśnej okolicy przez jakieś 10 minut. Później rytmiczne kołysanie wózka podskakującego na szutrowej drodze ukołysało ją do snu. Maja przespała całą trasę i obudziła się dopiero na mecie. Oczywiście ucieszyło mnie to, gdyż mogła odpocząć, nawdychać się świeżego powietrza, a ja nie musiałem się zatrzymywać. :)

Biegnięcie z wózkiem wymusza trochę inną technikę biegu. Nie da się swobodnie poruszać ramionami, ręce wciąż kontrolują trasę poruszania się trójkołowca. W dodatku terenowa trasa zmuszała mnie do omijania największych korzeni, wybojów, piaszczystych dołów i tego typu urozmaiceń, więc wysiłek włożony w prowadzenie pojazdu był całkiem spory. Ponadto organizatorzy zadbali o spory podbieg w okolicach 4 km trasy, na którym o mało nie wyplułem płuc pchając wózek biegiem pod górę. Ale z czasem było coraz lepiej. Na ostatnich kilometrach trasa zrobiła się dość równa, Maja sobie słodko spała, a ja przyzwyczaiłem się już na tyle do prowadzenia mojego pojazdu, że biegło się całkiem wybornie. 

Oczywiście na metę wpadłem pod koniec stawki, po godzinie i pięciu minutach. Ale za to owacje i satysfakcję  miałem podwójne! W końcu jeśli podzielić nasz czas na dwie osoby, to wychodzi naprawdę niezły wynik! ;)